Wat als je niet meer kan?
Ik herinner het me als de dag van gister.
Ik kon niet meer.
Een stagiair stelde me een vraag.
Normaal zou ik zo antwoord geven, bijna op de automatische piloot. Maar mijn hoofd kon niks meer produceren .
Ik werd erdoor overvallen. De stagiair wachtte met twijfelende ogen op een antwoord. En ik kon alleen maar weglopen. Dit is toch niet wie ik ben?
Eenmaal thuis kon ik niet meer stoppen met nadenken. Ik bleef maar malen en peinzen, slapen lukte voor geen meter.
De dag erna had ik een interview, met een journalist uit onze eigen community. Normaal gesproken vind ik dit heel tof, maar vandaag ging het na de eerste vraag al “fout”.
Hoe gaat het met je?
Andere dagen zou ik hierop antwoorden: druk druk druk. En zoiets als:
“Met een nieuw team aan CommonEasy bouwen, daarnaast freelance klussen in de bouw en met m’n vriendin gaat ‘t al een tijdje niet zo goed.
Gelukkig heb ik een goede stagiair. ;)”
Maar vandaag geen grapjes. Ik brak in het cafe in tranen uit. Ik kon niet meer doen alsof, het ging gewoon niet meer.
“Ga lekker naar huis, dit komt wel een andere keer” en “misschien moet je zelf hulp vragen bij CommonEasy??”
Moeilijke beslissing
Na een paar dagen thuis, hakte ik de knoop door. Ik diende als oprichter van CommonEasy zelf een situatie in.
Ik sprak een aantal mensen uit het team, die ook allemaal als ondernemer onderdeel uitmaken van de CommonEasy community. Mijn eerste cirkel.
Ze hielpen mij het een en ander op een rijtje te zetten:
Wat is er gebeurd?
Wat is het probleem?
Wat is de oplossing?
Op CommonEasy hebben we hiervoor een eenvoudig formuliertje, wat een soort statusupdate is voor je netwerk. Na het invullen van dit formuliertje bellen we je binnen een dag terug. Wel zo fijn als je diep in de puree zit.
Echte rust
Ik kon er dankzij de steun van mijn netwerk drie maanden helemaal uit. Rust voor mijn hoofd, even geen zorgen en geen verantwoordelijkheden. Het was bovendien een heel bijzondere ervaring. Ik kreeg zoveel lieve berichtjes en tips, en voelde me ook erg gesteund door iedereen die persoonlijke ervaringen met me deelde.
Ik deelde mijn verhaal, en kreeg er begrip en hartverwarmende steun voor terug.
Dit proces heeft me veranderd als mens en dus ook als ondernemer. Ik ben dankbaar voor de lessen die ik heb mogen leren, maar tegelijkertijd waren het harde lessen die ik je graag zou willen besparen.
Wat doe jij (niet)?
Ben benieuwd of jullie je hierin herkennen. Dat gevoel van niet meer kunnen. Wat doe je om te voorkomen dat je daar (weer) terechtkomt?
Be happy en fijne dag!
