“Ik spot je, ga maar doen”
Mijn mooiste moment afgelopen jaar was op een klein outdoor avontuur. Het inspireert me nog steeds elke dag om meer te doen wat wij met CommonEasy al doen.
Met een zooitje vrienden en bekenden die elkaar kennen van verschillende sporten gingen we een lang weekend het bos van Fountaine Bleau in. Het Walhalla voor boulderen, klimmen tot 4 á 5 meter hoog zonder touw. De nadruk ligt daarbij niet op de hoogte, maar op de puzzel. Super verslavend als je eenmaal de adrenaline te pakken krijgt van de eerste puzzels die je niet te doen acht. Wow, ik kan het toch!
Super verslavend als je eenmaal de adrenaline te pakken krijgt van de eerste puzzels die je niet te doen acht. Wow, ik kan het toch!
De sfeer was goed. Na de eerste lockdown had iedereen wel zin in een uitstapje. Door het bos zwervend op zoek naar de volgende uitdaging. Volle rugtassen, crashpads, hangmatten en een percolator voor goede koffie. Om de hele dag buiten rond een paar rotsen te hangen. De apengeluiden bleven dan natuurlijk niet lang weg. De sfeer was ongekend, door het hele bos lopen volwassen mensen rond om te spelen.
Zo ook het mooiste exemplaar. Ik dacht deze oude man verdwaald was, want hij bleef maar terugkomen. Ik vroeg hem of hij verdwaalt was. Maar het tegendeel bleek waar te zijn. Deze Franse Mr. Miyagi heeft de afgelopen 40 jaar elke rots in het bos al uitgespeeld. En dat liet hij ook ons graag zien 🙂
Na een paar dagen komt er altijd dat moment, dat je op het randje zit. Alles wat je al kon heb je gedaan. Maar je wilt nog die ene challenge pakken voor jezelf. Na vijf a zes keer naar beneden storten langs stenen groeven wil je nog steeds verder, ook al schrik je.
Dan komt het motto. “Ik spot je, ga maar doen!”. Je gaat alleen die rots op, maar er staat een hele groep klaar om mee te puzzelen. Met tips over grip, draaien en terugdraaien, juiste hoek en committen. Over die leap of fear. Die overstrekking maken om er toch bij te komen en vast te houden aan een richel. Niet loslaten en dan door. Paar keer schreeuwen van de hele groep helpt dan zeker ook.
Dan komt het motto. “Ik spot je, ga maar doen!”. Je gaat alleen die rots op, maar er staat een hele groep klaar om mee te puzzelen.
Toch weet je als je geen grip hebt. Dat je valt. Een paar meter naar beneden. Je bent niet in een klimhal met een mat. Je bent paar kilometer diep, ergens een bos in. Rotsen, wortels en de boom zelf. Je wilt op de crashpad vallen, op je benen. Niet er naast op je ei.
Dat je je durft te committen. Ervoor durft te gaan. Angst voelen of je het wel redt en toch door. Dat doe je alleen als je ook weet dat je kan vallen. Daarom is bolderen een hele sociale sport. Het is link, maar ga het maar doen. “Ik spot je”.
Mijn intentie voor komend jaar is, naast een aantal verbeteringen aanbrengen en onze community laten groeien, om elkaar meer aan te moedigen om ervoor te gaan. De wereld kan wel een fix gebruiken. Altijd een enorme uitdaging, gelukkig kunnen creatieven en ondernemers dat ook als geen ander. Hoe onzeker en variabel de wereld zich ook laat zien zoals afgelopen jaar. We gaan het gewoon doen en ik spot je! 😊
In 2021 ga ik er weer voor, wie spot mij?!
Jip
